start

Julian Przyboś

Zmęczeni

Zmęczeni, spoczawszy na posłaniu z dłoni,
czekamy,
aż parujący pot z ciała nas ulotni
i poniesie na marzeniach,
aby nas położyć na rzęsach, w kołysce dwóch powiek.

W pokojach ciszy, na podscielonych snach odpoczywamy
uchyleni połowie,
a czyn nasz, tak cały, że obie ręce przepełnial,
przez nasze żrenice się toczy.
Minuty mijają nas
i czas pełźnie w błekicie naszych oczu.